Teoria punktów spustowych
Suche igłowanie, stosowane w leczeniu bolesnych zaburzeń mięśniowo-szkieletowych, polega na wprowadzaniu igieł w czułe punkty ciała bez wstrzykiwania jakichkolwiek substancji. Igłowanie na sucho i teoria punktów spustowych wyłoniły się ze stosowania zastrzyków znieczulających w leczeniu bolesnych schorzeń układu mięśniowo-szkieletowego. Obecność napiętych pasm w mięśniach od dawna znano w wielu kulturach. Ich znaczenie w powstawaniu bólu nie było jednak do końca wyjaśnione, a do opisu bólu pochodzącego z mięśni używano wielu różnych terminów. W 1942 roku Janet Travell opublikowała pierwszą pracę, w której użyto terminu punkty spustowe, ograniczając do czułych punktów w mięśniach. Nazwisko Travell i jej wieloletniego współpracownika, dr Davida Simonsa, jest najbardziej kojarzone z pojęciem miofasjalnych punktów spustowych. Mięśniowo-powięziowy punkt spustowy definiuje się jako nadwrażliwe miejsce w mięśniu szkieletowym, któremu towarzyszy nadwrażliwy wyczuwalny palpacyjnie guzek w napiętym paśmie. Miejsce to może powodować charakterystyczny ból przewodzony, dysfunkcję ruchową i zjawiska autonomiczne.
Pojawienie się suchego igłowania
Suche igłowanie pojawiło się jako wynik zastosowania terapii iniekcyjnej w leczeniu bólu mięśniowo-szkieletowego, natomiast do jego rozwoju przyczyniły się doniesienia o efektach stosowania akupunktury. W Stanach Zjednoczonych Janet Travell i Seymour Rinzler opublikowali przełomową pracę na temat miofasjalnych punktów spustowych. Potwierdzono w niej, że punkt spustowy może wywoływać ból i zjawiska autonomiczne. Artykuł ten zawierał również krótkie stwierdzenie, że suche igłowanie może być skuteczną metodą leczenia miofasjalnych punktów spustowych.
W latach 60. koncepcja punktów spustowych była już ugruntowana w literaturze medycznej. Nie była ona jednak powszechna w praktyce ogólnej, bowiem sugerowano stosowanie suchego igłowania jako metody leczenia, ale nadal stosowano zwykle wstrzykiwanie środka znieczulającego w czułe punkty.
W latach 70. Chan Gunn, pochodzący ze Stanów Zjednoczonych lekarz zainteresowany leczeniem bólu, opracował podejście do suchego igłowania. Połączyło ono cechy akupunktury (rodzaj igieł i techniki) z modelami punktów czucia, które nazwał stymulacją domięśniową. W 1979 roku Karel Lewit z Czechosłowacji opublikował pracę uznawaną za przełomową dla rozwoju suchego igłowania. Opisał on w niej swoje wyniki uzyskane podczas igłowania czułych punktów bez iniekcji. W zabiegach stosował zarówno igły do akupunktury, jak i igły podskórne, stwierdzając, że igły do akupunktury są bezpieczniejsze i powodują mniej krwawień.
W 1989 roku Gunn opublikował podręcznik swojego systemu wewnątrzmięśniowej stymulacji metodą suchego igłowania, który zawierał opisy technik stosowanych w konkretnych schorzeniach. Użycie igieł akupunkturowych stało się normą w igłowaniu na sucho. Teoria i techniki, na których opierała się ta metoda, bardzo różniły się jednak od tych stosowanych w praktyce akupunkturowej. Suche igłowanie stało się o wiele bardziej związane z teorią punktów spustowych i terapią manualną niż z akupunkturą.
Rozwój w XXI wieku
W latach 80. i 90. ubiegłego wieku zainteresowanie suchym igłowaniem było umiarkowane, jednak sytuacja uległa gwałtownej zmianie po 2000 roku. Kursy suchego igłowania stały się popularne w Europie, Ameryce Północnej i Australii. Istniało kilka prawdopodobnych powodów, które mogły wyjaśnić tak szybkie rozpowszechnienie tej metody. Jednym z nich było pojawienie się suchego igłowania z użyciem igieł do akupunktury. Dodatkowo, publikacja wielu podręczników dostarczyła instrukcji terapeutycznych i diagnostycznych dotyczących leczenia tą metodą. Doświadczenie kliniczne związane ze stosowaniem suchego igłowania również przemawiają za jego stosowaniem w leczeniu mięśniowo-powięziowych punktów spustowych. Obserwuje się także zainteresowanie jego stosowaniem w przypadku problemów ze ścięgnami. Efekt igły ma niewątpliwie szersze zastosowanie i badacze nadal rozszerzają zakres praktyki. Najczęściej włączane są tkanki więzadłowe, blizny i ewentualnie tkanki stawowe jako odpowiednie cele dla suchego igłowania.
Podsumowanie
Metoda suchego igłowania powstała w wyniku badań nad rolą punktów spustowych jako przyczyny bólu mięśniowego. Korzenie i teoria, na której się ona opiera, są całkiem odmienne od praktyki akupunktury. Bez zainteresowania akupunkturą w połowie lat 70. XX wieku i jej wprowadzenia do współczesnej praktyki, prawdopodobnie suche igłowanie nigdy nie stałby się metodą o ugruntowanej pozycji. Chociaż nie jest to wyłączna domena żadnej z dziedzin, suche igłowanie jest tanią, łatwą do nauczenia się, mało ryzykowną i minimalnie inwazyjną formą terapii, którą można dobrze łączyć z innymi metodami.