Skip to content Skip to sidebar Skip to footer

Moksa – starożytna teoria i współczesne badania

Kilka słów historii

Moksa jest rodzajem terapii, która opiera się na teorii tradycyjnej medycyny chińskiej. Moksa (łac. Artemisia Argyi), znana również jako bylica chińska, jest wieloletnim ziołem od lat wykorzystywanym w Tradycyjnej Medycynie Chińskiej. Z jej liści po wysuszeniu i zmieleniu można produkować wełnę, która jest materiałem stosowanym w moksoterapii. Płonącej wełny moksy używano do zapobiegania i leczenia chorób już ponad 2 500 lat temu, co potwierdziły księgi odkryte w grobowcu Mawangdui z dynastii Han (około 168 r. p.n.e.). Udokumentowały one użycie moksy do leczenia złożonych chorób i potwierdziły powiązanie tej metody ze zwyczajami północnych plemion chińskich. W kolejnych wiekach cesarscy lekarze dokonali znacznego postępu w teorii i praktyce moksy, promując ją jako dojrzałą terapię.

Moksa

Metody moksy

Tradycyjna terapia, najczęściej współcześnie stosowana, charakteryzuje się użyciem wełny moksy jako palonego materiału. Można dokonać jej podziału na metodę bezpośrednią i pośrednią w zależności od kontaktu ze skórą podczas działania. W metodzie bezpośredniej zapalony stożek moksy umieszcza się bezpośrednio na skórze. W metodzie pośredniej utrzymuje się go natomiast w pewnej odległości od skóry. Materiałami izolacyjnymi w moksie pośredniej może być powietrze, czosnek, imbir czy sól i tak dalej. Moksa naturalna wykorzystuje środki drażniące, jak czosnek, do powlekania powierzchni akupunktów w celu wzmacniania jej efektów. Nowoczesne metody moksy wykorzystują natomiast mikrofale i laser, aby dodatkowo stymulować punkty i osiągać efekty terapeutyczne.

Zastosowanie moksy

Moksa znalazła zastosowane w leczeniu ponad 300 chorób! Główne wskazania do terapii moksą to biegunka, zapalenie jelita grubego, nietrzymanie moczu, zapalenia stawów, urazy tkanki miękkiej, zespoły bólowe, astma i wiele innych. Moksa może być również stosowana w leczeniu zmęczenia i problemów związanych ze starzeniem się.

Tradycyjna teoria moksy

W tradycyjnej teorii spalanie moksy ściśle wiąże się z meridianami, obszarami skórnymi i akupunktami. System meridianów to drogi komunikacji wewnętrznej i regulacji całego ciała, poprzez które narządy i kończyny komunikują się i współdziałają w funkcjach fizjologicznych. Obszary skórne są z kolei powierzchowną częścią dwunastu regularnych kanałów, które pokazują stan meridianów i narządów. Akupunkty to natomiast miejsca na powierzchni ciała, które działają jako punkty reakcji na leczenie. W procesie leczenia obszary skórne i akupunkty są zakończeniami systemu meridianów, przez które stymulacje moksą mogą być przekazywane do ciała. Poprzez system meridianów, moksa może więc bezpośrednio korygować stan chorobowy ludzkiego ciała i odgrywać rolę terapeutyczną.

Czy moksa działa?

Aktualnie prowadzi się wiele badań nad wpływem moksy na organizm człowieka, zwłaszcza w zakresie jej działania przeciwbólowego, wzmacniającego odporność i przeciwstarzeniowego. Potwierdziły one, że zawarte w moksie olejki lotne posiadają wiele aktywności biologicznych. Efektem ich stosowania jest łagodzenie kaszlu, działanie wykrztuśne oraz silna aktywność antyoksydacyjna. Częścią produktów spalania są również substancje smoliste, które wykazują działanie oczyszczające z wolnych rodników. Dym z moksy, który zawiera wiele złożonych składników, można natomiast stosować w dezynfekcji powietrza. Dodatkowo można go wykorzystać jako środek przeciwwirusowy i przeciwgrzybiczy, a także może mieć zastosowanie w infekcjach ran.

Zarezerwuj wizytę

Leave a comment

0.0/5