Kilka słów historii
Moksa jest rodzajem terapii, która opiera się na teorii tradycyjnej medycyny chińskiej. Moksa (łac. Artemisia Argyi), znana również jako bylica chińska, jest wieloletnim ziołem od lat wykorzystywanym w Tradycyjnej Medycynie Chińskiej. Z jej liści po wysuszeniu i zmieleniu można produkować wełnę, która jest materiałem stosowanym w moksoterapii. Płonącej wełny moksy używano do zapobiegania i leczenia chorób już ponad 2 500 lat temu, co potwierdziły księgi odkryte w grobowcu Mawangdui z dynastii Han (około 168 r. p.n.e.). Udokumentowały one użycie moksy do leczenia złożonych chorób i potwierdziły powiązanie tej metody ze zwyczajami północnych plemion chińskich. W kolejnych wiekach cesarscy lekarze dokonali znacznego postępu w teorii i praktyce moksy, promując ją jako dojrzałą terapię.

Metody moksy
Tradycyjna terapia, najczęściej współcześnie stosowana, charakteryzuje się użyciem wełny moksy jako palonego materiału. Można dokonać jej podziału na metodę bezpośrednią i pośrednią w zależności od kontaktu ze skórą podczas działania. W metodzie bezpośredniej zapalony stożek moksy umieszcza się bezpośrednio na skórze. W metodzie pośredniej utrzymuje się go natomiast w pewnej odległości od skóry. Materiałami izolacyjnymi w moksie pośredniej może być powietrze, czosnek, imbir czy sól i tak dalej. Moksa naturalna wykorzystuje środki drażniące, jak czosnek, do powlekania powierzchni akupunktów w celu wzmacniania jej efektów. Nowoczesne metody moksy wykorzystują natomiast mikrofale i laser, aby dodatkowo stymulować punkty i osiągać efekty terapeutyczne.
Zastosowanie moksy
Moksa znalazła zastosowane w leczeniu ponad 300 chorób! Główne wskazania do terapii moksą to biegunka, zapalenie jelita grubego, nietrzymanie moczu, zapalenia stawów, urazy tkanki miękkiej, zespoły bólowe, astma i wiele innych. Moksa może być również stosowana w leczeniu zmęczenia i problemów związanych ze starzeniem się.
Tradycyjna teoria moksy
W tradycyjnej teorii spalanie moksy ściśle wiąże się z meridianami, obszarami skórnymi i akupunktami. System meridianów to drogi komunikacji wewnętrznej i regulacji całego ciała, poprzez które narządy i kończyny komunikują się i współdziałają w funkcjach fizjologicznych. Obszary skórne są z kolei powierzchowną częścią dwunastu regularnych kanałów, które pokazują stan meridianów i narządów. Akupunkty to natomiast miejsca na powierzchni ciała, które działają jako punkty reakcji na leczenie. W procesie leczenia obszary skórne i akupunkty są zakończeniami systemu meridianów, przez które stymulacje moksą mogą być przekazywane do ciała. Poprzez system meridianów, moksa może więc bezpośrednio korygować stan chorobowy ludzkiego ciała i odgrywać rolę terapeutyczną.
Czy moksa działa?
Aktualnie prowadzi się wiele badań nad wpływem moksy na organizm człowieka, zwłaszcza w zakresie jej działania przeciwbólowego, wzmacniającego odporność i przeciwstarzeniowego. Potwierdziły one, że zawarte w moksie olejki lotne posiadają wiele aktywności biologicznych. Efektem ich stosowania jest łagodzenie kaszlu, działanie wykrztuśne oraz silna aktywność antyoksydacyjna. Częścią produktów spalania są również substancje smoliste, które wykazują działanie oczyszczające z wolnych rodników. Dym z moksy, który zawiera wiele złożonych składników, można natomiast stosować w dezynfekcji powietrza. Dodatkowo można go wykorzystać jako środek przeciwwirusowy i przeciwgrzybiczy, a także może mieć zastosowanie w infekcjach ran.